Cultuureducatie: Het verhaal van de leerling

Theater gaat om het vertellen van verhalen. En dit is niet toevallig, want de mens is volgens ons in essentie een vertellend wezen. 

​Verhalen zijn de manier waarop we kennis doorgeven, informatie over ons verleden, over de actualiteit en over onze toekomstplannen en verwachtingen. 

Door onze verhalen leren we over wie we zijn en de wereld waarin we leven.

Zonder verhalen zouden we niet weten waar we vandaan kwamen of waar we naartoe willen. Maar omdat we verhalen gebruiken voor kennisoverdracht zouden er ook geen huizen of bruggen worden gebouwd, geen wetenschap bestaan of politiek bedreven worden.

Cultuur is het overkoepelend verhaal van de omgeving waarin we leven. 

In die omgeving vinden we vele andere mensen, allemaal met hun eigen verhalen. Grote en kleine verhalen door grote en kleine vertellers verteld. Als mensen erg goed zijn in het vertellen en zichtbaar maken van deze verhalen dan noemen we ze kunstenaars. Dat kan een zanger zijn, maar ook een schrijver of filmmaker. Maar ook schilders of beeldhouwers vertellen hun verhaal. Een verhaal dat zich anders door de tijd beweegt dan een toneelstuk, maar evengoed wel een verhaal.

Soms lijkt het, zeker bij abstracte uitingen, of de maker meer een vraag stelt dan een verhaal verteld. Maar een vraag zonder informatieoverdracht bestaat eigenlijk niet. En een goed gestelde vraag vertelt daarmee zijn eigen verhaal. Maar ik dwaal af.

Van het grootste belang!

Voor The Big Mo zijn er bij cultuureducatie twee zaken van groot belang. Het eerste is dat leerlingen in aanraking komen met de verhalen uit hun omgeving. Dat ze bewust leren kijken en luisteren, leren zich open te stellen voor het overkoepelend verhaal dat de omgeving waarin ze leven te vertellen heeft. Omdat juist daardoor hun eigen ervaring in het leven daardoor meer begrijpelijk en zoveel rijker en betekenisvoller wordt.

Het tweede onderdeel dat volgens ons belangrijk is bij cultuureducatie is dat leerlingen bewust gebruik leren maken van de mogelijkheden om hun eigen verhaal te vertellen. Basisvaardigheden zijn daarvoor belangrijk. Kunnen praten, en schrijven zijn twee basale vaardigheden die zo zijn ingebakken dat we ze bijna zouden vergeten. Maar omdat mensen in diepste wezen vertellende dieren zijn hebben we veel meer vormen en vaardigheden ontwikkelt om dit te doen. 

En ook het overdragen en aanleren van deze specialistische vaardigheden behoort tot onze taak als cultuurmakers, leerkrachten en docenten. Leer kinderen zingen, dansen, dichten, schilderen, kleien en nog veel meer. Zodat ze kunnen kiezen en combineren wat het beste bij hen past. Maar leer ze daarbij bovenal dat al die wonderlijke expressie vormen ten dienste staan van het vertellen van hun eigen verhaal. En leer ze hoe ze dat verhaal kunnen vertellen.

Laat leerlingen bijdragen aan het grote verhaal.

Niet omdat ze dan zo lekker bezig zijn. Maar omdat ze zich zo kunnen ontwikkelen tot wat mensen in hun diepste wezen zijn. Geboren verhalen vertellers. En daarmee kunnen deze leerlingen straks optimaal bijdragen aan dat hele grote verhaal dat we met miljarden mensen over de hele wereld aan het schrijven zijn. Het verhaal van het verleden, heden EN toekomst van de mens. En daardoor leefden we nog lang en gelukkig.

De Mens als vertellend wezen is een van de uitgangspunten van het werk van The Big Mo. 

Lees hier deel 2 van de blog over Cultuureducatie: De creativiteit van de leerling. 

Over creativiteit in relatie tot cultuureducatie.